Paintings and poems

Een overdenking

Ik keek naar de trein terwijl hij reed.Ik smeekte hem om even te stoppen en de tijd terug te draaien.Terwijl ik mijn vader in militair uniform zag, brak mijn keel van verdriet omdat hij mij verliet.
Wil je mooie schoenen kopen? Nee Nee ik wil jou terug!

Mijn vader keek mij smekend aan terwijl de trein reed. Plotseling hoorde ik het gefluister van een dame in mijn oor . “Degenen die gaan, gaan waarschijnlijk niet terugkeren!”
Ik was nog heel jong, maar toen leerde ik al dat er dingen in het leven zijn die niet aan jou zijn.

Er gingen jaren voorbij en ik groeide op.
zes jaar geleden stapte ik, in plaats van mijn vader, in een trein waarvan ik wist
dat die misschien nooit meer zou terugkeren.
Op dat moment leerde ik dat er dingen in deze wereld zijn die niet vrij kunnen worden gekozen.
Dit is weer zo’n het moment voor ons mensen om ons van elkaar te distantiëren alleen vanwege een virus!
Maar ik leerde de vogels horen!
Ik vertelde Corona lachend dat je de gaten kon dichten, maar niet de harten!

Omhelzing van het leven

Wanneer je ‘s nachts een lucifer aansteekt in de omhelzing van het leven. Wanneer je licht vanuit het hart van de roofzuchtige nacht naar de boven brengt. Wanneer je het geluid van stilte ‘s nachts te schande maakt.
Als je de dag als nachtmerrie laat zien.
Op dat moment zie je de waanzin van de dag en de misleiding van de nacht. Want hoe zie je de nacht als je de dag doorbrengt met ogen op de nacht gericht.

Ogen

Wat zie je in je ogen?
Als je je hart in slopjes legt.
Kale slopjes vol herfstbladeren.
Onder je voeten het ritselen van dorre bladeren, de val van koude harten. Hoe de herfst van het leven op het bord te schilderen.
Mijn hartschilderij zit vol kleurrijke bladeren.
Je ziet en hoort deze stoopjes .
Hoe je deze visioenen omarmt.
En hoe het geluid van knuffel.
En ik staarde naar deze dwalende stoopjes.
En je ziet of hoort het niet!

De laatste ochtend samen

Vandaag wil ik de laatste dag dat ik bij hem ben herhalen.
Ik zit op de stoel in de tuin.
Ik hoor de vogels fluiten in de lucht.
De wolken pakken zich samen en mijn gedachten worden als in een tornado op gezogen in de magie van het moment.

Hij komt met zijn bezorgde ogen naar me toe.
Ik wil je nog een laatste ding vertellen.
Met betraande ogen tikt hij op mijn voeten en zegt: “Bedankt dat je me meenam naar je huisje tijdens deze vreemde dagen”
Plots komt de zon in alle hevigheid in mijn ogen en ik vraag me of ik wakker ben! Croky zegt tick tick!

Fluisteren

Terwijl je door de drukke straat loopt,hoor ik mensen fluisteren: Kijk, het kleine meisje schaamt zich niet, ze gaat naar het park met deze verdwaalde hond!
Ik kijk naar deze stomme mensen die voorbij lopen.
Hij volgt me als een schaduw.

Hij is nu niet bij mij, maar als een schaduw staat hij altijd aan mijn zijde. En ik hoor weer het gefluister van domme mensen!

Een overpeinzing

Vorige maand terwijl alles ontwaakt, komt de ongenode gast. Ons berokkent ze schade, maar de natuur echter, vaart er wel bij. De vogels dansen in de lucht en zijn trots op zichzelf.De aarde explodeert met een rok vol bloemen.De vlinders schilderen de lucht in een prachtige draai.De rivieren lachen met het geluid van de wind.De bladeren van de bomen trekken de mieren uit de grond.De geur van de natuur is voelbaar en hoorbaar in de diepte van het bestaan.Terwijl ik met mijn gedachten door de lucht vlieg, bevind ik me in mijn kamer.Bij mezelf denk ik, voor deze ongenode gast komt en mij meeneemt, laat ik haar uitnodigen, wellicht ontbreekt haar dan de moed om binnen te treden.